Cehennem Ellerimin Sıcağı

Cehennem ellerimin sıcağı

yürek acısını evlat edindim kendime
tanıklığa gerek yok
kütüğü küllü zamanın
kullanmayı öğrenmeliyim gözlerini acının
ah bir dostlarıma muhtaç olmasaydım
düşman düşmandır nasılsa, haddini bilir
hududu bellidir, bilirsin
nasılda keskin zehir tüm halleri yarenlerin
hele şu susarak çırpınışımı seyretmeleri yok mu
çeliğine su verir sırtımda gülen hançere
dost dediğim dağlarım
burnum kıkırdağı ve kulak memelerimi kemiren
sıçanlar doğuruyorlar gecelerime
emekzay duygularım abanıyor göğsüme sessiz bir öfkeyle
dört yanım sahtelik içinde
yalnızlık bir başka dert bu hallerde
rakı bile bir başka pusatlanır beyazı
yürek acımın kuşandığı gibi yalnızlığı
bu şiiri tükenik dostlara yazıyorum
mürekkebi acının tortusundan yapılan
üşüten ellerimi
hiç bu kadar dert olmamıştı
soğuyan cehennem sıcağı ellerim
yüzümde göveren acıları sularım bu dem
göz yaşlarımla
oysa sımsıcak öpüşmek vardı sevgiliyle
ığdır ovasındaki su ile toprak gibi
dostlar ikliminde