Cehennem Duruluğu Şiiri - Mehmet Çekmez

Kaygılı bilinci tozlu raflarda saklanmış
Duru, saf, katkısız bir titizlikti düşler
Kestane asmış saçlarında, her ciçek açtığında tenin kokar...
Deniz gömdüğün gözlerinde varolur barış,
Endamı dik dağlara kafa tutmuş, uyumlu
Ses tellerindeki titrek ses ruhumda bülbülleri kıskandıracak...
Aşağılanır belki hayallerinde esmer
Dünyayı yıksan, sadece parçaladığın derinliklerinde yokolmayı tercih edebilir.
Mavileşir her gözlerine baktığında, derin uykular ve uykusuz bedeni yorar
teninin kokusunda parçalanır esmer
Gece gündüz bahsedebilirdi susturulmasaydı esmer...
Kaç yüz yıldır kazanılmaya çalışılmıştı aşkının zindanına hapsolmuş hanedanlığını
Kavimler göçü mültecin kalırdı,
Hanedan mücevherleri bedel verilirdi
Olmasaydı düşlerini satacak esmer...
Kavruk kıraç toprakların çocuğu esmer diline bile yabancı, çoğu kürd, çoğu mülteci kimliksizdi...
Sana dokunmanın onursuzlaşmanın, çirkin yüzü, kendini bitirme,
Dokunmanın yıkıcı, talan, yokluğun bozgunculuğu.
Karası deniz gözlerinde, kestane ağacını andıran saçlarının dallarına tutulmuş esmer,
dik uzanırdın belki ellerimden tutup
Bilinci kemiren yokluk,
İçimdeki uçurumum dan düşerken
senden koparılış cehennem...
Uçurtmama yükledim düşlerimi ulaştırabilir diye, rüzgar hain...