Cehennem Çukuru Şiiri - Sevgi Yalçın

Ele geçirmişti her bucağını kalbimin, şeytan!
Bir gafletti bu, umudu kesmiştim Yaradandan...
Ebediyen ayrılmayacaktım BEN dünyadan...
Ya da öyle sanmıştım belki içine daldığım uykudan.
Kol geziyordu hayatımda riya, inkar, yalan, dolan..!
İblisle dost olan nefsimdi beni bu kadar azdıran
İblisle dost olan nefsimdi beni yoldan çıkaran ve saptıran!

Güya doğruydu hayatım, yalan yoktu içinde
Bana öyle gelmişti, kabullenemiyordum belkide..
Koskoca bir günah yığını biriktirdim nefsimle mazide..
Ve büyüyordu yığın, git gide dağ oluyordu kalbimde..
Ateş belirdi birden ellerimle kazdığım kuyunun dibinde
Çağırıyordu beni, haydi gel! , diyordu, şimdi sıra sende
Ve atladım kuyuya cayır cayır yanacağımı bile bile...

Yanıyordu her zerrem, kül olunca başa dönüyordu her şey..
Yenide yanıyor, yeniden kül oluyor ve yeniden diriliyordum..
Vaveylalar kopuyordu ateşten dudaklarımda ve ben yanıyordum...
İşlediğim günahlardı bu azabı arttıran, biliyordum...
Ben o günahları işlerken bu günden kaçıyordum...
Yalan! diyordum, Yok öyle bir gün, inanmayın! diyordum
Yalan olan da, yok olanda bendim unutuyordum..
Girdiğim kuyu kabrin cehennem kuyusuydu bilmiyordum...
Ötesi cehennemmiş buranın, asıl azap oradaymış, öyle duydum...
Vah Eyvah İşte asıl şimdi yandım ve sonsuza kadar yanacağım..