Cehennem Şiiri - Güliz Ardilli

Dışarısı buz gibi, hava soğuk,
Bense üşümüyorum,
Hiçbir şey hissetmiyorum.
Buna beni sen zorladın.
Aslında hissettiğim,
Canımı soğuktan daha çok acıtan bir şey.
Sen yoksun, biz yokuz,
Gerisi de yalan.
Yanlış olan ne?
Hata bende mi?
Bu sevgi değil yoksa başka bir şey mi?
Sevgi mutlu eder,
Gözlerin hiç olmadığı zamanki gibi ışıldar,
Havalarda uçarsın,
Hayata umutla bakarsın.
Benim durumumsa farklı.
Yalnız olduğuma inanmadım.
Gerçeklerin kurallarını kırmaya kalktım.
Ama sevdiğim için yaptım.
Bu eziyeti hak etmiyorum.
Senin intikam planlarına alet olmayı,
Yaşayan bir ölü gibi dolaşmayı istemiyorum.
Kurtulamadığım duygular kendime dönmemi engelliyor.
Kendimi dinlemeye anlamaya başladığımda,
Seni de anlıyorum.
Ama bazen kendimden öyle uzaklaşıyorum ki,
İkimizin sesini de duyamıyorum.
Ben senin gibi olamam.
İnsanları kıramam.
Hiç olmadığım gibi gözüküp,
İstediğim gibi davranmalarını sağlayamam.
İnsanları kandıramam.
Nefretle sevgi arasındaki o ince çizgi,
Sanırım bu çizgiyi bulamıyorsun.
Sana yardım edemem,
Çünkü kendime bile yardım edemiyorum.

4 Kasım 1999 16:05 / İstanbul