Cehaletin Kucağı Şiiri - Hakan Baş

Herkes değeri kadar ağırlığınca değer taşır kendinde,
Bildiği, bilmediği. Gördüğü, görmediği. Duyup ta kimseye söyleyemediği izler kalır yüreğinde.
Bazen sessiz sedasız gidişleri kendine yakıştıramaz,
Gurur meselesi yapar en çok sevdiği şeyleri bile.
İçlenmek, küsmek ya da ağlamak bir erkekte en son görünmesi gerekenlerdi onun gözünde,
Ama kahpece vurmak, aldatmak, sevgisini hiçe saymakta bir kadın lügatına sığmayacak kadar iğrençti.

Bütün yaptığı hataları, hatalar üzerinden çıkarılacak ders gibi görmesi,
Belki de bir insanın kendisiyle yüzleşmesi kadar zor ve olanaksız olması,
En masum dilden bile söylenen yalanların,
Gün yüzüne çıktığı pişmanlıkta gizlidir asıl cevabı.
Bir yanda konuştuğu her cümleyi terazisinde tartıp, müşterisine sunan,
Diğer yanda da tutarsızca ezilmiş, çürük sözlerle karşısındakini aldatan,
Ne dediğini kendi bile anlamayan,
Olgun düşüncelerini, kendi profilinde çizdiği insanlarla paylaşan,
Dünya’ya mal için, para için, çıkar için gelmiş değişik yüzlü, yüzsüz insanlar var.
Susmanın edepten değil de,
Edepsizlikten yapıldığını savunan bir gurup insanlar…

En tehlikeli olanda bu değil mi sizce de?
Dünya savaşlar içinde yanıp tutuşurken,
Asıl düşman kapı eşiğinde yatan cahillik olduğunu görmek için filozof olmak gerekmez…
Değerlerimize, değer verdiklerimize, kültürümüze,
Bize cehaleti değil,
Doğruluğu, dürüstlüğü öğreten ata miraslarımıza,
Yani özümüze sahip çıkalım…
Unutmayın,
Herkes değeri kadar, ağırlığınca değer taşır kendinde…