Cehalet Şiiri - Kifayetsiz Şair

Anadan üryan doğduk, büyüdük, giydik insan gömleğini
Şimdi insanın ne dini, ne cinsiyeti, ne de lisanı belli
Hayası kalmamışsa, çatlamışsa ar damarı bir milletin
Korkacaksın elbet, bu milletin nasıl olur ki geleceği?

Çocuktuk zamanında, hiç bir şeyi bilmez idik
Büyüdükçe farkına vardık, dünyayı irdeledik
Bir pirinç tanesini dahi tabakta bırakmaz idik
Ne oldu da biz yemeği, çöpe atar hale geldik?

Bizim tek derdimiz sokaklarda, çarpıştırmaktı misketleri
Şimdi düşmüyor çocukların elinden telefonları, tabletleri
Özünü unuttu gençlerimiz, değiştirdiler kimliğini
Kızlarımız kısalttı minilerini, erkekler donattı küpelerini

Sorsan şimdi gencimiz, hiç biri bilmezler atalarını
Ata ayırmak da ne ola? Biz nasıl kaybettik saygıyı?
Herkes oldu birilerinin militanı, en büyük taraftarı
Saymaktan yüksünürler, kendinden olanın hatalarını

Gençlerimiz durmadı, vatanını terk etti
Çalışanın hakkını hiçbir patron vermedi
Ne zaman doldu ki zaten bir garibin cepleri
Dışa özendi genlerimiz, bayrağını sevmedi

Bir zamanlar damarlarımızdan akardı bizim asalet
Şimdi hacı hocadan bekler olduk bol bol keramet
Böyle giderse sonumuz belki de bir nebze felaket
Bir gün bu milletin yakasını bırakacak mı ki cehalet?

13.11.2023 / 01.30