Cefası Bol Köyüm Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Seni unuttuğumu sanma, toprak ve patika yolları
Hep soğuk Zemheri' ye takılan
Karlı dağlardan gelen
Rüzgâr ıslıklarına kapılan
Çaresizliğin en amansızını gören
Yoksulluğun kucağında kalan
Kağızman'ın
Cefası bol
İçime nakşettiğim
O huzur, güven veren
Çemçe Dağları'na bakıp duran
Şabanköyü
Seni alabildiğine sevmek, boynumun borcu oldu

Hayatında, altı köseli ayakkabı görmeyen
Saç, sakalı birbirine karışmış
Ayağına
Çarık, cızlavetten başka
Bir şey geçmeyen
Nöker, çoban, işçi, yada ırgat olan
Ama
Her zaman muazzam
Her zaman evlatlarına düşkün
Babanın
Cesareti kadar güçlü
Yaşamını çocuklarınına adayan
Her günü
Ateşten bir gömlek olan
Sevgisinden
Umudundan başka
Kaybedeceği hiçbir şeyi olmayan
Her anne kucağı kadar
Sıcak

Serçelerin tünedikleri saçaklarda
Zılgıtlar eşliğinde
Kürdün acısına
İtilmişliğine
Ölüsüne
Öldürülmesine
Ağıt yapıyorlar
Bir acıdan
Başka bir acıya göç edenler gibi hepsi hüzünlü

Oyuncakları çamurundan olan
Üstü başı perişan
Ayakları çıplak
Karınları aç
Gökteki yıldızlar kadar sayısız
Körpe çocukların
Soğuktan, açlıktan uyumadığı

Altı ay kar altında kalan
İnsanları
Kürtçeden başka bir dil konuşmayan
Köy
Seni sevmek özgürlüğü sevmek
Kürtçe ezgi dinlemek kadar güzel
Köyüm
Benim köyüm unutmam seni

Kurt sürelerine
Eşkiyalara
Adaletsizliğe
Fitne fücur yalanlara
Sabrım kalmadı artık
Üzerinde doğduğum kara toprak
Hüzünsün bende
Arkamda dolaşan
Duvarları taştan örülü
Yıkık evlerdir
Acılaradır
Baskılardır
İnkârdir
Ve
Talihim değil
Fukaralıktır, ayrımcılıktır hep beni huzursuz eden

Zamana, kadere, eşisitsşzliğe boyun eğip
Gözyaşlarını tutmayan
Ağlıyan annem
Adam gibi adam olan
Babam da
Şu gurbete
Çoktan öldüler
Hem öksüz, hemde yetim kaldım
Ben
Duysun Kağızman
Yine
Ağlıyorum, ben halime
Yara alan, paramparça kanayan yürek kaldı bende
Bir ben biliyorum bu tüm acıları
Bir ben biliyorum
Bu yaşananılan tüm acıları
Birde hayalleri, düşleri yıkılanlar
Aleviyim diyenler, Kürdüm diyenler, birde tüm mağdurlar

Mehmet Çobanlğlu
28.09.2025

Gürpınar