Cefamı Ala Eyledi Şiiri - Hazret Seyda

Ne ettim ki şu feleğe cefamı ala eyledi,
Zihni bi umut bırakıp çarkına duçar eyledi.

Ne ahlar çektim vuslata gözyaşı döktüm,
Yakından mesud olmayı bigâne eyledi.

Şimdi etsem ah u figanı arş-ı alada,
Fayda etmez nalânım çün sahipsiz eyledi.

Ey ayn-ı giryan! Dil müptela değil ki gama,
Naçiz bedenim yok iken, ona duçar eyledi.

Bu gama deva değil, ne hekim ne de agâh.
Bin bir derdi sürme etti, gönlümü mevta eyledi.

Ben değilim Musa’ya asa, Süleyman’a taht.
Dermanı sakiye mey, bana cefa eyledi.

Şimdi anlatsam titrer bu arş, ecel iner kula.
İsrafil üflese de vücuda, çıkmamı müşkül eyledi.

Ne anlamışsan ma aleyna, el mühim yazanın,
İdesi ile şu virane gönülü şair eyledi.

Bana bakma ey fakih! Pervane olur yazarım.
Tüm ahvalimi yine de bana cennet eyledi.

Mevla i Zişan vermiştir her gama deva,
Şair keme baksa da, gözü kemi ala eyledi.

Ey canan, sen ki mesken-i İrem bağ-ı gülistan.
Yalnızlık bitap gönlümü zar u perişan eyledi.

Cercere yaptık sabiye, varoştaki ömrü.
Hoşnutluk bırakmadı, gama mücbir eyledi.

Şimdi kaç yıl geçti aradan hala bi akılım,
Müferrih olmayan hayatı bi didar eyledi.

Geldi müşkül kaderimin içinden o rana,
Tek salise de olsa bahtımı azat eyledi.

Şu felek bana cihanı ederse sual,
Bu hoş olan cenneti nahoş eyledi.

Velâkin esbabı instir tüm bunların,
İmdi yazsam insi, ins u cin iflas eyledi.

Hem rana kar etmedi asrı bühtana,
Nazardan şemsi dahi sönük eyledi.

Çık bi çare kaderimden ey iblis i merkep,
Seninle bu devran kahr u perişan eyledi.

Sual edersen insana, ey fani nedir bu ahval?
Der, asrın mendebur pulu insi muhtaç eyledi.

16 Eylül 2017