Cefam Hüzün Şiiri - Muhammet Emre Benlice

önce sesine aldandım, sesindeki sıcaklığa, o zamanlar
sıcaklık sandığım... bu şehir tokat gibi çalıyor
yüzümüze gölgesini, değişen bir şeyiniz yok diyor.. ardından bakakaldı... kendim dışında her şeyi suçluyorum; yağmurlar
suçlu, arkadaşları suçlu, kahrolası yollar suçlu, bir
şemsiye bulsaydı gelirdi, şemsiyeler suçlu, aslında
haber vermek için birini yollayacaktı ama çukurlar
suçlu, gökyüzü suçlu, bu ağlak şehir, hep bu şehir
suçlu.. evet evet bu şehir en başından beri suçlu... alt yapısı yetersiz bu koca şehrin gözlerinde su
birikintileri.... hep içime hep içime... kandırılmaya hevesli biriyim. kalbim de kendimin
acemisi.. o kadar suçluyum ki ah ah kendime
kaçmanın bir yararı da olmaz.. orada bulacağım
sadece ve sadece örselenmiş, silinmeye yüz tutmuş
silüetim. biliyorum uzaklaşmam hep ondan. ne ara
olmuş bunca mesaafe bilemedim. ne zaman açmışım arayı,ne zaman kendimden bu denli ayrı düşmüşüm
şaşırıyorum... serzenişler... ipte unutulmuş bir çamaşırım sanki; yağmurları
emdim, ayazla dondum, rüzgarla savruldum, biri bile
gelip orada olduğumu hatırlamadı, hatırlatmadı...
bazen pencerenin ardından yağmuru seyrederken
sokakların ıssızlığıyla benzeştiğimi düşünürüm.
herkes ondan kaçıp bir yerlere saklanmıştır, kuşlar bile. kapı komşumun çamaşır ipinde unuttuğu bez
gibi unutulmuşumdur belkide... umut... iki büklüm bir çığlık gibi kalbim. bir mezarda sabahın
olmasını bekliyorum, verdiğim sözlerin bir bir
boğazıma dizilmesini, silkinip kendine gelmesini.
hastalıklıyım, bir illetim var, ve bir çocuğum, yaşım
ölmek için erkense de, onu da bekliyorum.. sonrası
işte o sabah..vicdanım rahat mıdır? belki.. kaçan benim, kanan ben... hata benim hatam olduğuna
göre ceza da benim.. çekilen özlemlere, duyulan hasretlere kayıtsız artık
yağmurlar.
cezam umut...
cefam hüzün...