Ben Cenneti nideyim... ki Cehenem var iken?
Odunsuz ve Kömürsüz... insan - taşla har iken,
Bu Dünyada yanmışım, orda da yaksa ki ne?
Ha? .. Atakan ki zâten bu aşkınla nar iken.
Cennet bir sükûnet... bir sâkin, bir durağan yer,
İstemeden erilen... bir tembellik yağan yer,
İnsanı pişman eden... içini sağan yer,
Her kula her isteği... ki her an ağan yer.
Cehennem öyle mi ya? Bitmez ki sayaaa saya,
Orda yüzen, uçan, kaçan... orda atlı - yaya,
Orda “Yok Allah” diyen, orda çıkıp da Ay’a,
Cehennem bir çok insan, bir çok taş, bir çok kaya.
Yani... sıkılırsın öte tarafta da ondan,
Hem her suçlu orada, ondaaan şundaaan ve bundan,
Oh! Çünkü gırgır, matrak... davul zurna dan dan dan!
At! Koy! Gönder ki yansın! Bir daha şu Atakan.
28.12.2010/01.45
Atakan KartaltepeKayıt Tarihi : 9.1.2011 01:36:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!