Cazman Şiiri - Cihat Şahin

Sazlarından, sehpa yapmış bir nadan,
Müminlerin inancını asıyor!
Mızrabını, balta yapmış bil adan,
Mazim ile bağlarımı kesiyor!

Saz telini, yağlı urgan zanneder,
Kement yapmış, müslüman’ı halleder!
Alttan oyar, üstten yıkar bel eder,
Mazlum mümin, korkusundan susuyor!

Küme kurmuş, bir batağın üstüne,
Salar nefsi, daim yarış pistine,
Mesaj salar, birkaç dinsiz dostuna,
Bora olmuş, gülüşenimde esiyor!

Kadı olmuş, ahkâm keser ölçüsüz,
Kırar döker, kaldık sargı alçısız!
Bakın görün, olun hale elçi siz,
Cellât gibi, kızdığını kesiyor!

Kulesini, kurdu şimdi çimene,
Korsan yaşar, sorsan diyor; ”kime ne”!
Mürit olmuş, bir putperest Şaman’a,
Yangın olmuş, gül bahçemi yakıyor!

Molla kasım, masum onun yanında,
Var hasımlık, bu caz men’in kanında!
Sahte dostluk, yansıtır hep sanında,
Karakarga, bülbül olmuş şakıyor!

Bir vadiyi, mekân tutup tünemiş,
Yaş kırklarda yemiş aklı bunamış.
Muhabbeti, periyeymiş cineymiş,
Kâhin olmuş, encamıma bakıyor!

“Enel hak”der, hakkı tarif edemez,
Üç koyuna, çoban yapsan güdemez.
Diken sarmış, dillerini budamaz,
Kusup kusup, yollarıma döküyor!

Bakar kördür, çoklar değil farkında,
Türkü söyler, bir dostumun parkında!
Ehil olan, vahametin farkında,
Lağımları, caddelere akıyor!

Nasıl desem, onu tarif eylesem?
Bu caz men’i, halka maarif eylesem?
Edebim var, komaz açık söylesem,
Mecnun olmuş, mukaddesi yıkıyor!

Uzun oldu, kusuruma bakmayın!
Usanıp’ ta, başlarıma kakmayın!
Bu rezilin, cazlarından bıkmayın,
Rabbim bizi, ciddi sınav yapıyor!