Çaykara Şiiri - Müslim Avcıoğlu

Ah Çaykara, Çaykara,
Doludur bahtı kara,
Hizmet hiç gelmez ona
İnsanın gönlü yara
Unutulmuş ÇAYKARA! .

Boşaltılmış evleri,
Eser hazan yelleri,
İnsanları dışarda
Ekmek arar elleri..
Boşaltılmış ÇAYKARA!

Sarp kayalık ve orman
Güneş yok her an duman,
Yağmuru bereketli
Çay ve fındıklık yaman
Toplanmamış ÇAYKARA! !

Geçimde endişe çok
Tarla ve düz ova yok
Her tarafı ormanlık
Ama yine karnı tok
Yalnız kalmış ÇAYKARA!

Bütün işler bedenle
Kaldılar terk edenle
Kalmış yaşlılar evde
Para gelir gelenle
Yaz canlanır ÇAYKARA! ,

Cahili pek bulunmaz
Okumuşlar sorulmaz
Risk göğüsleyeni çok
El açanı duyulmaz
Sabır dolu ÇAYKARA

Gidenler geri gelir,
Sıla özlemi giderir
Bağlarını koparmaz
Yaşlıları sevinir.
Duygu seli ÇAYKARA

Gelişme yeri yoktur
Solaklı, suyu çoktur
Derin bir vadi içi
Yazın bile soğuktur
Eser yeli, ÇAYKARA

Yaylası var dağı var,
Ormanı var karı var
Yükseklerden toplanıp,
Gelen akar suyu var
Akar seli ÇAYKARA

Sultan Murat yaylası
Şehitlik arenası
Savaşta verilen can
Burda yaşar meyvası
Verir seri ÇAYKARA

Zor zirve Karakaya
Soğanlıda bir kaya
Yaz kış karı eksilmez
Göle gidilir yaya
Gönül yeri ÇAYKARA

Dağlardan akan sular
Uzun Gölü de sular
Bu göl cazibesini
Bütün dünyayı salar
Su cenneti ÇAYKARA

Ormanlar geçit vermez
Güneş toprağa ermez
Ağustos ayı bile
Toprak suyu ememez.
Güneşi az ÇAYKARA

Maraşla bir bağı var
Kardeş evliyası var
Biri Maraş köyünde
Biri Yente de yatar.
Bir tarihtir ÇAYKARA