Çayımı Felsefe ile Harmalıyorum

Kavgalıyım, şarkılar arasında uzanmış yorgunluğuma kızıyorum.
Özlemi sarıyorum tütünüme, ellerime sıkışıp kalıyor geçmiş.
Mıhlanıyorum soğuk gecelere, söküp atamıyorum içimde birikmiş pası.
Kitaplarda biriktiriyorum çiçekleri,
Sayfalar ıslanıyor, gözlerim derecelenmiş.
Düşük kalıyor özgüvenim, varsın canın sağolsun.
Kendimi kandırıp duruyorum.
Bir ülkeye hastalık yayılmış ve herkes seni gizliyor benden.
Kemiriyor düşlerimi sessizlik.
Bir öksürük tutuyor beni fakat henüz sökemedim ciğerimi
Yalnız gördüğüm, yalnız kaldığım yine benim.
Çayımı felsefe ile harmalıyorum ve çiçekler beni düşman bellediler.
Senden bahsediyorum, bütün cümlelerimin son noktası senle bitiyor
Çoğu zaman kendimi kandırıyorum.
Ne gerek vardı böyle olmamıza bilmiyorum.
Bulutlar sen için mi küstüler bilmiyorum, çorak topraklara donmuş ortalık.
Rüzgarla serzenişte bulunuyor deniz, öfkesini taşlara vuruyor.