Çaycı. Şiiri - Vedat Korun

Eski bir hanın tozlu,loş,
Karanlık koridorları.
Mekanı şimdi.
Bir bardak çaya kilitli.
Çözülmez prangalı.
Köhne İstanbul'lu.
Oldu ümit.
Ocak başında ayakta dikili.
Kader çivilemiş.
Kulağı kirişte.!
Merdivenlerde bir ses!
Üç çay beş numaraya diyesi.
Razı,yaya.
Dökmeden yukarı, yukarı,
Üç kuruş ekmek parası.
Adı ümit.
Çaycı ümit.
Anası koymuş adını.
Bekli de döner talihi diye.
Ümit fakirin ekmeği,
Ya..hani.!
Zavallı gurbetçi,
Zavallı sararmış bakışlı.
Daha otuzunda.
Tükenmiş hayalleri.
Sarkmış omuzları.
Tek, adı kalmış duası.
Nafakası,çayla bayat simidi.
Açlıktan safrası şişmiş.
Erken ihtiyarlamış.
Yaşama mahküm sanki.
Ah,evde bebeler olmasa,!
Tanrı,çalmaya da,ölmeye de vermiyor ki izin.
Fakirliğin gözü kör olsun.
Elinde olsa çekecek sefaletin ipini.
Belki,kimbilir? bir gün..
Bir ümit,
Bir ümit,
Bir ümit,
Diye, diye öldü. 30-06-2007..
Gitti ÜMİT…..