Çaycı Şiiri - Murat Can Kıraç

Çaycı,
ince belli bardak da neymiş, duble getir,
Efkarlıyım bu gün, demini bol indir,
Çek hele sandalyeyi, öğren bu dert nedendir
Sevdin mi sen hiç, oldun mu hiç divane
Bakışından anladım, aşıksın sende,
Benden iyi bilirsin, yoksa bu burukluk ne…
Çekilir dert değil, aşk denilen bu illet
Eskiden mutluydum,anlarsın işte,
Günümü gün ederdim, üzmezdi kimse,
Neşemi herkes alırdı ibret
Belliydi başıma gelecek, böyle bir lanet
Dedim ya hiç aklımda yok, birden çıktı karşıma
Öyle yakındı ki vuruldum bakışına,
Uydurmadır diyenlerdendim ilk aşkın varlığına,
Başa gelmeden bilinmezmiş, anladım nihayet
Alışırsın deme bana, alışılmaz biliyorsun,
Neticede, insan ister, sevdiğine yar olmak
Beni kurtar bu dertten, başka bir çare sun,
Yoksa kendim bulamam sonum olur lal olmak
Gittim çayhaneden sonra, yaktım bir sigara,
Bulunmadı bu merhem, içimde kaldı yara,
Madem dedim içimden, haksa bana bu illet
Çekerim acımı, kimseye etmem eyvallah
Eve geldim sonra, oturdum koltuğuma,
Nasıl dedim yanıt verir, bu sessiz çığlığıma,
Nasıl kurtulurum, nasıl biter bu esaret,
Bilinmezlik içinde, koyuldum yalnızlığa
Dedim sonra içimden,sessizce bağırarak
Bu çaresizlik bana ceza, işlediklerime bakarak,
Hep tavsiye etmiştim, “sonuna kadar sabret”
Şimdi inandım, zormuş, araflarda kalarak

İstenilen alınmazsa mutlu olmazmış insan,
Yaşamadan bilemezsin, sen herkesi mutlu san,
Kalemi al eline de yüreğini bir seyret,
Göreceksin var içinde, başka biri için yanan

Kalbim el vermiyor, bundan fazla yazmama,
“Yeter” diyor ardından, “Çarpayım müsaade et”,
Olmasa da bu şiir üstadına Mona Roza
“Yapacağın bariz belli, git aşkını itiraf et”