Gün çarşamba, vakit günün tam yarısı... “Dante gibi ortasındayız, ömrün!” diyor ya Cahit Sıtkı... Biraz öyle hazin ve biraz da şen; sensiz geçen diğer yarısının inadına ve beklemek umuduyla hamhayal olsa da o vuslat gününü..! Henüz sen ulaşmamışken ömrün varsayılan yarısına ve ben geçmişken o yollardan ardımda bırakarak gençliğimi...
Silaha, bayrağa ve Kur-an’a yemin etmişliğim var. Ömrümün son “an’ına” dek tutacağım ve ömrümün o son demini bana getirecek yeminim... Çaya, sigaraya ve çakmağa yemin etmedim bugüne kadar hiç, manasız da olurdu zaten. Tüm manalar sende kavuşurken aslına, asil bir yemin olmalı... Edilmemiş, duyulmamış, tutulmamış ama mutlak surette tutulacak bir yemin...
Sabahın erken saatinde demlendiği her halinden belli olan şu kekremsi, şekersiz demli çaya yemin olsun...
Anlamını; senin olmasından değil, senin sigaranı yakmış olmasından alan, bazen yanan bazen yakan ama her vesile seni bana hatırlatan şu çakmağa yemin olsun...
“Az iç” diye söyleye söyleye söylemekten bıktığın, “Beceremiyorsun” diye diye içmeyi becermeye başladığın, sabahtan beri bilmem kaçıncısını içtiğim şu sigaraya yemin olsun...
Uzun ve çetin geçen bir kışın ardından gelen bu baharın yakacağının habercisi gibi kavurucu sıcaklığıyla göz kamaştıran şu güneşe de yemin olsun...
Günün en kutsal, en mistik, en uhrevi ve en karanlık vaktidir aydınlığa en yakın olduğu vakit... Bırak öyle bilsin herkes, herkesçe bir anlamı olmayan şu gün ortası saatinin kutsiyetine yemin olsun...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta