Çay Demle Şiiri - Yunus Koçak

Var olan bir şeydı yokluk
Ucuz antika avına çıkmış adam gibiydi zaman
Acımasız ve durmayan
Tenceremizde harfler kaynatırdık
Yokluk vardı o zaman
Onlardan dilediğimi alıp birleştırıdim
İlkin heceler catardım onlardan
Sonra cümlelerden derme çatma bir ev
Yokluk vardı bir de çay...
Hergün çay demlerdik yüreğimizde
Yağmur yağmazdan önce bardakla öpüşürdü dudaklarımız
Öpüşmeyi çaydan öğrendik biz,
Birde kağıtan kuş yapmayı.
Pencereyi açardık bazen, davetsiz bir misafir gibiydi taneler
Yağmur sen gibiydi kimseye dokunmadan yüreğime inen
Çayı çok severdin en çokta yağmur yağarken
Bak yine yağmur yağıyor,
Hadi! durma çay demle ben seni severken...