Çay Boyu Yalnızlık Şiiri - İbrahim Yılmaz 3

Uzun servi ağaçları düşüncemi delip geçiyor
Bütün gökyüzü sağanak halinde
Düşüyor rengarenk boyanmış
Yalnızlık çeken sandalyelere

Şöyle semiz bir keçi bulmalı
Devretmek için günahlarımı

Şehrimi izliyorum
Bir bardak çayın silüeti düşüyor masama
Ilık yaz akşamında

Kıyama durmuş dedikodu karşı sohbette
Ah o Neriman hep o çıban başı Neriman

Gül ağacının dibine düşmüş
Gün ışığı bir lamba , yarı loş
Kahpe gönül gençliğine tutkulu
Düşünceler sarhoş

Bir bulabilsem kendimi
Ah şu yaz akşamları ah seni gidi Neriman

Garsonun bakışı alır beni
Yorgun akşamlarda başını yasladığın
Omzumun nefesi daralır

Özlemek zor
Özlemek nasırlı bir parmak ucu
Bastıkça hatırlatır kendini
Bastıkça batar bir batağa
Keşkelerin acıklı hikayesi

Dalıp giden düşüncelerin arasında
Garsonun sesi " Abi alır mısın bir daha"
Alabilsem keşke
Bırakır mıyım bir daha

Vallahi Neriman'ında suçu yok

Beşinci bardak çay
Ben beni dinlerken bunalmışım
Al oğlum hesabı

Rahat bırakın Neriman'ı