Çay Bitiyor Şiiri - Mehmet Raşit Er

Çay Bitiyor

Balkondayım...
Demli çay yudumluyorum.
Sessizlik çökmüş sokaklara.
Sigaramın dumanıyla ölmüş düşler yolluyorum vefasız dostlarıma.
Bir yudum daha alırken fincandaki içilmeye tutsak olmuş çaydan,
Bir sigara daha yakıyorum.
Dumanını efkârıma yoldaş kılmaya.
Çay bitiyor...
Sigaranın ateşi izmarite dayanıyor...
Ve balkon tekrardan yalnızlığa gömülüyor! ...
Ucuz popiler şarkılar ezberimden siliniyor.
Bir işçinin hatırlamadığı emeği gibi.
Çay bitiyor...
Balkon ve ben çaresizliğin düşlerine gömülüyoruz yeniden.
Her hangi bir hastanenin morgundaki kimsesiz ceset gibi!
Bu cesede dokunan yok...
Bu ceset görevini tamamlamış,
Lakin gömülmeyi beklerken rehin olmuş bir ceset! ...
Çay bitiyor...
Gece devam ediyor.
Yarasalar çığlık, çığlığa uçuşuyorlar.
Çay bitiyor...
Şiir bitiyor...
Ezberimdeki tüm şarkılar bitiyor...
Yüreğe koca bir hüzün yerleşiyor.
İntihar sancıları başlıyor...
Gecenin ilerleyen saatlerinde!
intihar edenler oluyor gecede! ...
Sokaklar suskun, şehir ahlaksızca gülüyor...
Çay bitiyor...
Şiir bitiyor...
Şair gidiyor...
Ceset unutuluyor...
Kadavra olmaya mahkum kılınıyor..!
Gece devam ederken, sabah yolculuğuna.
Verilmiş bütün sözlerde unutuluyor.
Morgdaki ceset gibi.
Unutulan emek gibi.
Hiç okunmayacak şiir gibi.
Hatırlanmayacak şair gibi.
Çay bitiyor...
Şiir bitiyor...
Şair gidiyor...

Şiir: Mehmet Raşit ER
tarih:15.Eylül.2012