Bir çorap kaldı çay bahçesinde ...
Yalnızlığın tek eşi.
Belki de aşk,
iki ayağı da aynı yere çıkmayan
bir yürüyüşmüş.
Üstüne dökülmüş çayın şekeri,
şimdi birer yıldız gibi parlıyor.
Kim bilir hangi acele,
hangi vedanın arifesinde
çıkarıp attı onu?
Belki de çoraplar,
en çok kaybedildikleri yerde
gerçekten ısıtır insanı.
Kayıt Tarihi : 10.4.2025 21:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!