Çay Şiiri - Mehmet Yardımcı

Atalar kültü özelinde
Derman için
Bin yıl önce
Çay yaprağı çiğneyen Orta Asya halkından
Umudunu çaya bağlayan
Rizeli'ye
Bin bir efsane anlatılırken
Semaver hayale dalar
Menkıbeler içinde

Tarlasına çay diken çiftçinin
Ürün almak için
Dört yıl beklediğini gören çay fidanı
Yılda üç hasat verip aynı daldan
Sevindiririr sabırlı sahibini
İlk aşk gibi gizemli
İlk sürgünle
Çay motifli desenler işletir
Nakış nakış
Porselen demliğine

Kurutulan yapraklar içinde
Çaya süzülen hayal
Dünü anlatır her dem
Çay ahenginin
Yalnızlığa iyi gelen tarafı dökülürken
Keklik kanı renginde
Yüreklerden huzur iner
Mutluluk gelir
Demliğin süzgecine
Celep Pınarı suyundan demlenen çayla
Kaynayan suyun tıkırtısında
Bir şarkıya başlanır
‘Ne yardan geçerim,
Ne çaydan geçerim
Kıtlama şekerim
Senin yüzünden dert çekerim’ diye

Semaver durmadan inler
Gece mehtap deminde
Bestelerin tınısı sarar teni
En iyi tiryakinin bildiği
Çay buğusu
Yalnızlığı yaşarken
Karışır ateşten nefesiyle
Mutlu bir sessizliğe
Yılların sevdasını fısıldar çay
Süzgecin bin bir gözüne

Hüznün ağır konuğu
Sevda simgesi gibi
Çay yurdunun efsanevi perisi
Geçince semaver başına
Ustalığını gösterir
Çay içmenin
Yalnızlığa iyi gelen tarafından koyup
Turhal şekerini kıstırıp ağzına
Unutturur yalnızlığı sıcaklığında
Avuçlarken ince belli bardağı
Anıları dile getirip direnir geceye

Çaydanlık içindeki su
İnce ayar kaynarken muhabbetle
Getirir bakışları
Sözün bittiği yere