Çay Şiiri - Vedat Karabulut

Tam üstünde beyaz dumanlar tüter
Kaygılar, keder hepsi onda yiter
Öfkeyle sinir hepsi onda biter
Bin ahbaba, vefalı dosta yeter

Mavi demlik, kara duman, siyah çay
Gökte olsa güneş, yıldız veya ay
Mekan bulsa, harabe yahut saray
Dosttan hakiki dosttur, bir bardak çay

Vaziyet müşkil, çoktur hilafımız
Düşmanlar bilmezki, çay tek zafımız
Akşam sabah kaynar, yok insafımız
Mezarda bu meretten, iflasımız

Heyhad yok ola, ayrılığa niyet
Üçe beşe bakma, ne olsa fiyat
Zorda kalırsan, içersinde bayat
Çaydan gayrı ne var ise bırak at

Yazın serinliktir, hava sıcakta
Kışın içini ısıtır, ocakta
Tehlikeli fazla durmaz, kucakta
Git ve gel yapma, demliği bırakta

Az içersen, belkide olur karar
Çok içersen, olurmu bilmem zarar
Ortasına uymak kimlere yarar
Fazla ses olmasın, demlikte duyar

İçer dert gibi, alışkanlık gibi
Bulanır fırtınada, hava gibi
Köpürür denizde, dalga gibi
Bulunmazki yerine, onun gibi

Neyse lafı uzattık, çay soğudu
Üç laf edecektik, hepsi buyudu
Vakit doldu, uyanıklar uyudu
Sönsün ateş, söylenecek duyuldu.