Çavuş Parkı Şiiri - Hüseyin Çelik

Oturdum masana konuş benimle,
Sende açar çiçek, gül çavuş parkı.
Ağaçlar meyveye dönse de her yıl,
Senden gıda alır bil çavuş parkı.

Çiçekler ağaçlar ne kadar güzel,
Gölünde minicik balıklar yüzer.
Gönülden gönüle bir sevda sızar,
Sende aşık olup gör çavuş parkı.

Ağacının gölgesinde oturdum.
Çimlere çamlara çok hayran oldum.
Bir müddet seyredip orada kaldım.
Gördüm ki mutlusun sen çavuş parkı.

İçimdeki yollar uzar süzülür.
Bir çiçeğin solsa gönlüm üzülür.
Senin kaleminde sevda yazılır.
Kader değil şaka bil çavuş parkı.

Gece çöküp lambaların yanınca.
Kalbim çarpar sevgilimi anınca.
İncitemem yerde görsem karınca.
Merhametim vardır bil çavuş farkı.

Yazın serin kışın sıcak olursun.
Bu kadar insanı nerden bulursun.
Bir gün gelir Hüseyin’im ölürsün.
Sen ebedi orda kal çavuş parkı.