Cavanlıq Şiiri - Sevinc Arzulu

Mən qar qızam, yay günündə əriyən,
Həkim gərək qəlb yaramı səriyə.
Bir də daha dönəmməzsən bəriyə,
Əsrin o üzündə qalan cavanlıq.

Görüşə sağ gedib, lap xəstə dönüb,
Hər sözü, kəlamı bir bəstə.Dönüb.
Məzarım üstündə tunc büstə dönüb,
Əbədi xəyala dalan cavanlıq.

Sən ki xoşbəxtliyə cığırdın, yoldun,
Şadlıqla, fərəhlə doluydun, boldun.
Döyünən qəlbimin qatili oldun,
Əhd-peyman quruca yalan, cavanlıq.

Sabahım deyilsən, ay ömrüm-günüm,
Uzaqda qalıbdır işıqlı dünüm.
Nə əlim çatmayır, nə yetir ünüm,
Etmisən mənicə nalan, cavanlıq.

Hər sənə baxanda keçmişi gördüm,
Bir zaman məni dost seçmişi gördüm.
Çoxuna zor olan bir işi gördün,
Sevinci sevincdən alan cavanlıq.

Bilməzdim biz-bizə yad olacayıq.
Ayrılıq zalıma şad olacayıq.
Gedənlər köçünə mən də qoşuldum.
Deyirdim məhəbbət əzəldi, öndü,
Işıqlı ömrümün günəşi söndü.
Elə ilk səhvimdən üzünmü döndü,