Çatlak Duvarlar Nemliydi Kış Mevsiminde...

Toprağa sürdüm yüzümü
Paraladı yüreğimi.

Bir oyana
Bir bu yana düşüp kalkarken
Aldı beni bedenimden.

Nemlenmişti sanki
Hüzün düşerken bedenime
Hani o iç çekmeler varya bulutsuz gökte düşen yağmur tanesi.

Ahhhh çekerken yürek
Aklımamı geldi toprağa basarken nemin kokusu.

Ellerim bağlanmıştı adını yazmak isterken
Çatlak duvarlar nemliydi kış mevsiminde.

Donduruyordu beni
Dudakların arasında çıkan her acı kelime.

Sanki demişti bana
Dün geceki sürüsünde ayrılıp omuzuma konan beyaz güvercinim
El salla bak neler olacak.

Al yazmalımdı sanki
Götürdü beni seninle başbaşa kaldığımız sokağın ortasına.

Topraksız beton yığınıydı
Resimsiz kalmış duvar.

Seslendim oysaki sesimi duyan
Yok.

Geç doğan güneşin ardında baka kaldım sen giderken
Gölgemi gizlemişti benden.

Çok derindi incitmeler
Sessizliğe sarılmış gibiydi hüznüm
Penceresiz kalmıştı dört tarafım.

Beni bende soğutan umutsuz bakışın
Gidenin geri dönmemesi gibiydi oysa
Gökte bulut ararken
Gözyaşımı döktüm
Kokusuz kalmıştı toprak...
Hüseyin YANMAZ
04/12/2011