Çatladığına çatlarım Şiiri - Rumeysa Ekinci

Yanılıyorsunuz,
Tokat Karadeniz’de evet ama bütünüyle bir çöl
Ömrümü o çölün kurak topraklarında geçirdim
Ve kim bilir daha kaç yılımı o topraklarda..
1,2,3,4,5
O çatlaklardan atlayıp durdum
Üşüdüğümde o çölün gündüz sıcaklığına,
Yandığımda gece ayazına sığındım
O çatlakları yuvam belledim
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10
Her biri birer çöl
Beşi bir yerde beşi bir
Beşinde de bin marifet
Yanılıyorsunuz,
Kim demiş çöl bir tek ürün vermez diye
Bir ömür beni besleyen de kim?
Sormadan, etmeden, üstelik en sevdiğimden, en çok istediğim zamanda
Fazlasıyla yara almış
Toprakları deşilmiş bir bir
Ufacık 5 yaşında bir çocuk elinde oyuncak tabancasıyla delmiş bir bir yapraklarını
Her birine birer ölü,
Üstelik kendi ölüsü
Fazlasıyla yara almış toprakları da
Bir merhem niyetine ağlamamış bulut
Bir dirhem üzülmemiş
O çatlaklarında birer birer mahsül vermiş
Onca acıya rağmen
Küsmemiş, kaçmamış, gitmemiş diğerleri gibi
Öyle ama bu çölün bir adı yok mu?
Var tabi, olmaz olur mu? Baba.
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10
10 parmağı da nasırlı, 10’u da çatlak
10’unda da 10 marifet
10’u da besler yıllardır
10’u da bir kez bırakmadı ellerimi
Üstelik onun elini tutan hiç çöl olmamasına rağmen
Bütün heybetiyle olunabilecek en güzel çöl babam
Kurak topraklarından çiçekler açtıran bir çöl
10 parmağı da bir kez isyan etmedi, bırakmadı
Ben onu nasıl bırakayım?
Söz veriyorum, şimdi şuan
Hazır sen yanımdayken
Ve hazır ben buna şükür ederken
Bir gün bu çatlaklarından sular akıtacağım
Kapanacak bir bir,
Söz veriyorum.
Bana verdiklerini bir nebze sana verebilmek için ben de çatlayacağım
Yeter ki sana ağlasın bulutlar,
Ben su diye inlerim.