nefesi balık kokan bir martı kondu çatıya turuncu ayakları portakal bahçesinde sulanmış sanki gözleri alev alan şehri izliyor sokak lambasındaki ışığı terk edilmiş bir liman sanıyor caddeler batan bir geminin güvertesi sanki binalar pruva otoyollar yelken
bu şehrin insanları kayıp karabataklar da gözüktüyse eğer kıyı yakındadır
ıslanmak şart bu denizde çünkü dalgalar bulutlara değebilir her an güneş sönebilir işte o zaman sevişmeliyiz birbirimizi görmesek bile
çatıya konan martı omuzuma gelir mi acaba ona bir balık versem elimde durur mu
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
