Çatısız Çocuklar Şiiri - Hasan Kelkit

Çadırdan tarlaya yarı tok giden
Çatısız çocuklarız biz
Açlık alnımıza kazınmış öylece
Hiç geçmeyecek bir yara sanki bu

Gri binalara inat alabildiğine doğa
Tesellimiz olamaz asla ama
Ayı ve yıldızları mütemadiyen izlemek

Kimi zaman cehennem sıcağında çapa
Patates fidelerinin arasından
Makus talihimizi tek tek toprağından
Söküp bir kenara fırlatmak

Bir göz çaputun içinde
Birçok çocuk yüreğimizle
Aslında kolay ama bize zor
Ulaşılmaz hayaller kurmak
Yüksek bir yatakta uyumak özlemi
Çizgi film izlemek mesela
Topuklu ve parlak
Yeni bir ayakkabıya kavuşmak mı yoksa

Oyuncaklarımız karınca olur
Kimi zaman da kuyruğunu bırakan
Bir kenardaki zavallı kertenkele
Uğur böcekleri, kelebekler, kuşlar
Çaylar, dereler, bataklıklar…

Son model arabalar gider
Asfalt yollardan vızır vızır
Hep o arabaların içindeki
Gözleri ferli sağlıklı çocuklar gibi
Aralanmış camlardan el sallamak istedik
Biz de çatısız çocuklara
Nereye gittiklerini bile bilmeden

Kimileri yanık bir ten bıraktığı
Kremli sahillerindeyken güneşin
Bizse soğan ve patates tarlasında
Bize ise acımasız davranan güneşin
Son model ütopyaları peşinde
Üç beş kuruş karın tokluğuna
Toprağın tozları,
Kimi zaman da çamurları arasında
İnim inim çocukça inlemek düşer

Ellerimiz ve ayaklarımz hep çatlak
Gözlerimiz ise iyi beslenememekten
Donuk donuk bakar
Küçücük ellerimiz kalem yerine
Nasır tutmuş hep
Umutlarımızı ise kâğıt yerine
Topraklara yazmışız babadan miras
Hiçbir zaman ikinci bir kalemimiz
Olmamış defterimiz de
Bu kaderi silip baştan yazmak için
Hatta bir, bir silgimiz bile…

Ne ara sıra gelen kravatlı beyler
Çare olur bu gidişe
Ne de asla değişmeyecek yazgımız
Biz çadırın sorgusuz esaretine
Prangalanmış kadersiz çocuklarıyız
Aslında bizim yaşamımız
Yaşamın can çekişinden arda kalan
Bize “armağan” olarak verilmiş
Belli ki bir ölüm ızdırabı
Bizse bu çırpınışın çatısız çocuklarıyız
Yazgısı çatısız, çatısız çocukları…