Çatıkatı Şiiri - Dilşah Aytekin Çalım

kabullendim
tozlu iskemle gibi…
çatı katı anılarıyla yaşamayı
kararsız maviliklerimde terk etti dün
senelerce yok sandığım ne varsa…
dağladılar bir bir…
görmeyen bu gözleri
tanıdım tabu yüzleri
alışmalıyım…
yaşamalıyım böyle sanırım…
herkes aynı
herkes incinmiş
hacimler başka
gelenler ve gidenler…
konular farklı…
yüreklerde saklı
binlerce sahne…
değiştirdiğimiz
bir tek gelip geçen nağmeler
göstermek istediğimiz zamanlar
okunan fotoromanlar
romanlar…
aynı başlayan…
aynı biten hayat
arasında sıkışıp kalmış
tek celselik davalar
vişne çürüğü tatlar
tek bir şarkı mırıldanılan
bir mektup sayıklanılan
üç beş plak
bir gramofon

‘terk edilenler’
eski gazeteler…
biliyorsun rutubetli artık bir taraf
beklerken aklına gelen tek karelik fotoğraf
rüzgarlı bir gün…
kış başımda
duvardaki çivi izleri…
on dokuz yaşında
ve adını ne koyduysan
sıkışıp kalmış öylece
bir çatı katında
terk etmiş ağlara kendini
örtü bellemiş tozlanmış tenini
saydıklarım,
her defasında…