Çatık Kaşlarımın Nasırlı Ellerindeki Kay ...

Sen yokken,
Zamanım, yalnız ve karanlık dehlizlerde saklandı çocukça.
Düşlerim, kaldırımları itmişti bekleyişin koynuna.
Ve o kaldırımlar, bir misyonu yüklenmişti sevda tadında.
Sen yokken,
Mavilerim özgür kaldığı müddetçe,
Gözlerimi perçinledim korkarak baktığın pencereye.
Ve her sürede, yineledim ve yeniledim seni kendimde.
Sen yokken,
Mesken tuttuğun tüm yerlerden baktım kendime,
Bu sefer de ben yoktum;
İntizarlarımın yakıp yıktığı, toz tanelerinin isyan ettiği yerde.
Sen yokken,
Ayaklarının dokunduğu parmak izlerimi topladım
Karanlık bir gecede,
Utanarak bakan merdivenleri çıktım tek tek
Fersiz gözlerim ile.
Ve seni okudum yeniden, üzerine basılıp geçilen
Emeklerim ve kaderlerimde.
Sen yokken,
Rengârenk kalemlerimle küstüm onlardan habersizce,
Sayfaları dinledim onlar konuşurken sessizce.
Yüreklerinde yer etmişti adına hasretten bir söylence,
Derinden iç çekişleri, yaprak yaprak gözyaşı oluyordu bende.
Sen yokken,
Nice güzelleri dövdüm kor yüreğimin hor yerlerinde,
Mimler çektim çatık kaşlarımın nasırlı elleriyle.
Ve yetmiş bin kilidi çattım, uzatılan, senin olmayan ellere.
Sen yokken,
Yalnızlığımla,
Yitik ve yıkık duvarlar dibinde,
Aşkın şarabını içtik, devrik yaşamlara inat olsun diye.
Ve uçurumların kenarında salındık, maytap geçen bir gecede.
Sen yokken,
Başım eğik gezdim terk edilmiş bir hane endamı ile.
Yetim bir çocuğun ekmeğe muhtaçlığı ne ise bu demde,
Benimkisi de bu oldu bırakıp gittiğin bu cehennemde.