Çat Kapı Şiiri - Ben Ahmet İnce

Düş gibi,
uyku gibi işliyor gece,
tenime.
Gözlerime.
Direnmeliyim diyorum,
direnmeliyim var gücümle.
Sadece diş ağrıları tutmuyor gece yarıları.
Sadece düş kırıkları
ve ard arda yanan sigaralar değil,
yatağımın baş ucunda.
Geceyle karışık yağıyor hüzün,
karanlığa saplanan gözlerime,
astigmat tutkularla.
Kaygı veren sessizliğinde gecenin,
tedirgin ve ürkek serçelerden ödünç alınmıştır yüreğim.
Bu bir katliamdır.
bu bir kahrolası ıssızlık.
Ve depreşip duran ruhsal bir hazımsızlık.
Kan dolaşımını engelleyen,
dikenli tellerdir boynuma sarılan.
Akşam saatlerinden sızıp,
boylu boyunca yatağıma uzanan.
Suistimal edilir güneş,
ve hiçbir ışığa yer yoktur, yokluğunda.
Denemek ne kadar etkili olabilir ki,
olmadığın sabahlara alışmaya,
ve öksüz günaydınlara,
sensiz kırılan yumurtalara,
salçalı-fiyonk makarnalara,
yokluğuna açılan rakılara?
Masamda bir sepet hüzün,
ve yerle bir edilmiştir gündüzüm.
Bir bekleyiş olmuşsundur şimdi çat kapı,
Mahşer yerinde ömrümün.