Çat istersen kaşlarını Şiiri - Ahmet Ayar

siyah ve yıldızsız gece
hüzünlü bir gökyüzü her yerde
karanlık bulutlara sığınmış kederiyle
taşıyamıyor artık ağlayacak neredeyse
rüzgarı beklemeden
bırakacak gözyaşlarını yine benim üzerime

söyleyecekleri yalan olmasın diye
nadasa bırakmış dudaklarını, dilini
anlatıyor şimdi yüreğindekilerini
bakışlarını gözlerine hapsetmiş gibi
çok uzaklara bakıyor ki;
uzaktadır gördüğü bir kördüğümün çözülüşü gibi
bir kadın gördüm o gece

alaca karanlıkta sonbahar bu sabah
nar bahçelerinde yalnız ağaçlar olmasa
gözlerim bakmasaydı dallarına
ağlamayacaktı
lakin
kelebekler konmuştu kırık dallarına
bir incir ağacı büyümüştü denizin kenarında
incirini dökmüştü sahilin kumlarına

yol kenarlarına bak belki görürsün bir yolcu
evinde yemeğini yap kim bilir bir evsiz çalar kapını
mutluluk yüzlerin gülmesiydi ya
güldü işte iki yüz
sonra yine çat istersen kaşlarını