Cassandra Şiiri - Güven Sabuncuoğlu

Cassandrada bir gün evime geldin
Yağmur damlalarını tuttuk beraber pencerede
Kayışı kopmuş bir motor gibi boşa yorulduk
Sonra attık üzerimizden kokmuş geceyi
Sevişmek artık bizim haddimize değildi

Yürüdük boylu boyunca o sakin sahillerde
Deniz taşlarını kaydırdık,hatırla attık derinlere
Şu nalet dostlar gibidir taşlar,gittimi gelmezler
Suratımda eğri komik bir burun damlar
Yönünü kaybettiğim aslım hangi ölçüdesin

Gülüverdi hatırlarmısın eskimiş yol kenarındaki
Kocaman bakışlarının altındaki iğrenç dudağı
Sevgilim dört köşemde böyle eski sevdalar
Koşturup dururlar,başı boş köpekler gibi
Yakalamak için ölesiye uğraşırlar beni