Çarşı Şiiri - Münzevî Muhayyelât

biz kapalının ortasından haykırırken
'ruhumuz yeter' diye
sesimiz bir anıt gibi yükselir ve domururken
kalın hayatlı şık beylerin ütü izlerine

ulu orta bir acıma ile bakıyorken
kentin gürültülü karmaşasına

gözlerimiz nemli değil
gözlerimiz namlu iken
ismetin de dediği gibi bir zamanlar..

siz ikide bir bir yamaçtan aşağı salıp duruyorsunuz
dönüşlerle mest olmuş beyaz eteklerinizi

böylece ağzımız kararıyor
dişlerimize bir ikindi oturuyor ansızın
siz böyle yeşil bir endam ile durdukça

bir köpek hırlıyor
çağdan geri kalmışlığımıza
ense kökünde yaşlı bir kumru ölüyor ruhumuzun

oysa
sesimizin yerine ruhumuzu monteleyen biz değil miydik
kapalının ortasına

m.M..