Çarpıntı Şiiri - Halil İbrahim Karakaya

cehennemde soğutulmuş bir yürekle girmeliyim bu şehre
yoksa günahlarım okunur gözlerimden
uyursam ölüler beni uyandırmaz

büyücü, bırak elindeki asayı
güz elmaları çürüsün
kim devşirebilir rüyalarından ölü kuşları

yıllardır, zehirli bir toprağın altında uykudaydım
ölümü süsleyen kelimelerle dirildim
sevda karanlıktı mecnun ellerinde mezarlar kadar
ve kadınları bana yas tutarken bulmadım

sessizce okudum
ruhumdan süzülüp göğe düşen ışıkların
yıldızlar olduğunu
ölü şairlerin tenha mısralarından

sevgilimin altın saçları yoktu
sarışınlığıma aldanıp
bulutlar kanardı gri ovalara
gözlerim ellerime akardı
yüzümdeki lekeleri silerek

topuklarına kan bulaşmış bir kızın
gözlerindeki mavilik değince birgün
durgun denizlere
yeni yaralar kazınır kollarıma
paslı bir kalemle

arsız nehirler köpürtüyor kanımı
ay en kızıl renginde çöküyor
burçlarına ıssız bir gecenin
uyku ölümcül yataklarda
(öfkeli bir kaplan)
solumakta

tarih yok
artık ne söylesem aşk üzerine
soluğumdan sakınarak
yalnız çocuklar kararır