Çarpılır insan Şiiri - Baki Sulopaşa

Gece karanlığını soyarken,
Sabahın hevesli ışıkları,
Mahmur yüzlü dağların,
Zirvelerini, eteklerini;
Uysal göller, sakin dereler,
Dağı, taşı süsleyen çiçekler;
Yıkanır pusların gerisinde,;
Göz gözü görmez.

Gecelerin, gündüzlerin avcıları,
Atarken pusularını avlarına,
El değmemiş, yabanın çiçekleri;
Rüzgara bırakır kokularını yoğun.

Kendi düzeninde devinen buralar,
Bir çobanın uzaktan uzaktan;
Uçup gelen kavalına dalar.

Gelincik, al gelinliğiyle,
Papatya, ak gelinliğiyle,
Anlatılmaz anlatılmaz;
Çarpılır insan.