Çarpık Terazi Şiiri - Onur Göknil

Hayat bir terazi değil,
ve sen ne kadar hak ettiğini anlatsan da,
duymaz bazen duvarlar,
dönmez çark, kırılır ip,
düşersin en olmadık yerden,
gökyüzü bile bakmaz yüzüne.

Birileri doğarken altın bir beşikte,
birileri toprağın içinden doğrulur,
kimine sevgi miras kalır,
kimine yalnızlık, borç defterleri…
İlk adımda eşit değil kimse,
bunu öğrendiğinde biraz daha büyürsün.

Hayat adil olmayacak,
bunu bil…
ama bu, savaşmaman gerektiği anlamına gelmez.
Adaleti kuramazsın belki,
ama vicdanınla, ellerinle
bir denge kurabilirsin içinden içeri.

Bir çocukken düşerken dizin kanar,
ama seni en çok düşürenler büyüdüğünde insanlar olur.
Yine de kalkmayı öğrenirsin zamanla,
daha sessiz, daha derin bir kararlılıkla.
Çünkü umut, adalet gibi dışarıdan beklenmez,
içinde büyütülür bir tohum gibi…

Sana ait olmayan bir suçla yargılarlar bazen,
ya da sen susarsın, başkaları konuşur adına.
Yolun taşlı, dikenli olur,
ama hâlâ yürürsün,
çünkü yürümek hayattır
ve her adım bir şiirdir içinde sakladığın.

Hayat adil değil,
ama güzeldir yine de…
çünkü gökyüzü hâlâ mavidir,
çünkü birinin gülüşü hâlâ iyileştirir bir başkasını,
çünkü bir kitap, bir şarkı, bir dostluk
bazen en büyük adalettir bu çarpık terazide.

Ve en sonunda,
hak ettiğini bulamayabilirsin
ama bulduğunu sevmeyi öğrenebilirsin.
Dünyanın seni anlamayacağını bildiğin hâlde,
anlamayı seçebilirsin sen dünyayı.

Çünkü adalet bir hak değil her zaman,
ama onurlu bir direniştir umutla yaşamak.
Ve bu,
her şeyden daha kıymetlidir…

Kendine iyi bak,
çünkü bu dünya her zaman nazik olmayacak.
Ama sen olabilirsin.