Çarmıha gerili bedenim

bedenim bir çarmıhta çakılı
azap içinde
ruhum ve bedenim bu azabı yaşıyor

bedenim
beni zamana ve mekana çivileyen acılarımın kaynağı

çarmıhım,
yaşamım süresince omuzlarımda
sanırım “ölümüme” kadar da omuzlarımda olacak.

golgota!
işte böyle anlamlandı zihnimde, aydınlandı..
ışıklar içinde apaçık bir yer haline geldi.

oranın da anlamı ölüm tepesi değil miydi?
bedenimle birlikte nihai olarak ulaşacağım yer de
ölümden başka bir yer mi şu dünyada?

çarmıha gerili bedenim
mıhlıyor beni içinde bulunulan mekana ve zamana…

ey “insanoğlu”, özgürlüğünü neden daha açık ifade edemedin?
neden daha açık olarak özgürlüğün yeniden doğuşla birlikte düşüncede ve ruhta olduğunu söyleyemedin?

ne olacak çaresizliği bu insanların?
kitlelerin bedenleriyle birlikte düşüncelerini de çarmıhta hissetmeleri ne zaman son bulacak?

yeniden doğuş
bedenin dışında
düşünce dünyasında bir yeniden uyanıştı.
ama insanlar “yeniden doğuşu” bedensel olarak beklemeye başladılar…

çarmıhtaki beden
insanoğlunun değişmeyecek yazgısı olarak kutsandı.
ölüm tepesi
döngü/yazgının bittiği ve başladığı yer olarak anlamlandırıldı.
ah, çarmıhtaki bedenim
ölüm tepesine doğru yürüyor
hiç durmaksızın
günler ve geceler boyunca.