Carl Sandburg Şiirleri - Şair Carl Sandburg

Başım yıldızlarla çarpışır
Ayaklarım dağların doruklarındadır
Evrensel yaşamın kıyılarında,
Derin vadilerinde gezinir parmak uçlarım
Derinlere, yaşamın asli özüne iskandil eder ellerim
Mukadderatın çakıl taşlarıyla oynarım.

Şarkı söylüyorum sana
Ölü bir çocuğun konuşmasıyla bir erkek olarak yumuşak;
Kelepçeli bir adam olarak sert,
Yakalanmış kıpırdayamaz oradan:

Güneşin altında

Tepeler gibi yığın cesetleri Austerlitz ve Waterloo'daki,
Kürekleyiverin onları ve ben işe başlayayım
Ben çayırım, cümle âlemi örterim

Ve yığın, tepeler gibi Gettysburg'dakiler
Ypres ve Verdun'dekileri de yığın.

Kendimi öldürmeyi düşündüm, ben olup olacağım bir duvarcı,
sen eczanesi olan bir adamı seven bir kadınsın diye.
Alıştım, umurumda değil; tuğlaları eskisinden daha düzgün diziyorum
ve şarkı söylüyorum inceden, elimde mala, öğleden sonraları.

Güneş gözlerime gelip de merdiven titrerse altımda ve tuğlaları da

Dünyanın Domuz Kasabı,
Araç Yapımcısı, Buğday Yığıcısı,
Demiryollarının Oyuncusu, Yük Taşıyıcısı Ulusun;
Fırtınalı, dayanıklı, gürültülü şehri
Geniş Omuzların:

Şimdi onlar sevgili İnez Milholland'ın
Güzel vücudu üzerinde
Tuzlu gözyaşlarıyla ağlıyorlar,
Çünkü o yaşarken memnundular,

Çünkü o, açık kollarıyla,

Ben halkım, kalabalıklar, yığınlar, ayaktakımı.
Bilir misin, dünyanın bütün büyük işlerini
benim yaptığımı?
İşçiyim ben, mucidim, dünyanın yiyeceği dünyanın giyeceği
benim elimden çıkar.
Benim, tarihe tanıklık eden seyirci. Napolyonlar