Çarkıfelek Dönencesinde Bir Çolpan

Geldin de yanık, yıkık gönlümü yine gülşen eyledin.
derinliklerinde bir dünyanın kurulup,
bir dünyanın paramparça olduğu
buğulu düşlerime umut ışıkları serpiştirdin...
yeniden can verdin; titreyen adımlarıma...
nemlenen gözlerime yeniden güç verdin...
yağmur duasına çıkmış yüreğimde ölüşler yaşayan
sevda vahalarıma sağnak sağnak, bir rahmet gibi yağdın,
sen konuşuyorsun, ben seni seyre dalıyorum...
sözcüklerini duyuyorum ve sesini
bir sende yitiyorum, bir sende var oluyorum
Beni efsunlayan çarkıfelek dönencesindeyim
her dönüşte sana geliyorum

nasıl da da vuruyor sana her adımlayışta
yüreğimin en inilemez karanlıklarını aydınlığın...
konuşamıyorum, duyamıyorum
bir başka alemdeyim sanki göremiyorum
içimin derinliklerine konuşan kim, bilemiyorum
dilim kelepçeleniyor...
dilim de düğümlene kalıyor bütün anlatacaklarım...
gömülüp gidiyor derinliklerine içimin
ve ulaşılamaz serabınla başbaşa kalıyorum
bütün söz gücümü elimden alıyor, esrikliği sevinin
anlatamadan. diyemeden daha
öylecene dona kalıyorum

kaç ay, kaç mevsim ve yıl oldu...?
bahar bitti, yaz da gitti gidecek...
gönlümdeki gülün dalları sararmaya durdu...
Bağbozumu mevsimi eşğiğimize dayandı
Bilirim; sonbahar İlkbaharın yanılgısıdır.
mevsiminin çiçeklerini taşı bana yar.
koma beni ıssızlığında, karanlık gecelerin...
bırak gözlerimde kalsın, ışık ışık gözlerin...
sesine de muhtacım.....
sesini gülüşüne kat, öyle gönder bana.
sesin, gülüşün ve gözlerin...
bunlara muhtacım
bunlara muhtacım çolpanım...

OTUKEN