Çaresizlik nedir bilir misin sen..?

İnsanı olduğu yerde donduran; nefes almayı zorlaştıran; gözlerini boşluğa diktiren o duygu… Sanki önünde bin kapı vardır da hiçbirinin anahtarı sende yoktur. Ne kadar uğraşsan, ne kadar çırpınsan da sonuç değişmeyecekmiş gibi gelir. Umutlarını alır; hayallerini alır; gücünü yavaş yavaş tüketir. Ve sen, her geçen saniye biraz daha ağırlaşan bir yükü sırtında taşır gibi yaşarsın.

Hayatında hiç çaresiz kaldın mı?
Hani öyle bir an olur ki; ne yapacağını bilemezsin. Kalbin bir şey söyler, aklın başka bir şey… Ama bedenin hiçbirine uymak istemez. Adım atamazsın. Konuşamazsın. Susamazsın da. Gözyaşın akar ama için boşalmaz; kelimeler boğazına düğümlenir ama kimseye ulaşmaz. İşte o an, insan kendini en çok yalnız hisseder. Çevrende onlarca kişi olsa bile, hepsi uzak birer gölge gibi görünür. Seslerini duyarsın ama hiçbirine tutunamazsın. Ellerini uzatsan bile hiçbiri sana değmez.

Çaresizlik, belki de insanın kendi içindeki en sessiz çığlığıdır.
Herkes seni güçlü görür, ayakta sanır; ama sen içeride usulca eriyip gidersin. Bir gülüşünün ardına gizlersin yorgunluğunu, kimselere belli etmezsin. Fakat gecenin sessizliğinde; dört duvar arasında kaldığında; o çaresizlik karanlık bir fısıltı gibi gelir ve kulağına çöker. Sen sustukça büyür. Sen saklandıkça derinleşir.

Çaresizlik, anlatılamaz. Ancak yaşanır. Çünkü kelimeler, ne kadar güçlü olursa olsun, o duygunun ağırlığını taşıyamaz. Bir bakışta gizlenir. Bir iç çekişte duyulur. Ama dile dökülmez. İnsan belki de bu yüzden en çok kendi içine yenilir. Çünkü kimse görmez. Kimse bilmez. Kimse anlamaz. Ve sen, kendi içinde kaybolurken; tek duyduğun şey, yüreğinin sessiz çırpınışları olur.
@dsız...