Çâresizlik Şiiri - Yasemin Günay

Neden hep çâresizlik saçılır gözlerinden?
Hüzün mü söyle seni eriterek yok eden?

“Beğenmiş! bu hayatın bilmiyorum nesini?
Onun için herhalde çekiyor gölgesini

Her gittiği yere insan,itirâz etmeden
Ve yaşıyor hüznüyle sesini yükseltmeden”

İstemiyorum çâresiz, yenilmiş olmanı
Sende göreceklerim bunlar mı? Olmamalı

Hiçe sayıp bütün kurallarını gündüzün
Seni de kuşatınca gece,bitecek hüznün

Çâresizlik... ne de olsa avlanmaya mahkûm
Iskalaman çâre okunu, en büyük korkum