Çaresizlik Şiiri - Fatih Karakaş

Topyekün saldırdı mazinin süvarileri,
Savunmasızdı oysa hasret kalesinin burçları,
Mavzerden fırlamış kurşun gibiydi vuslat,
İstikbal bir alev topu üzerime gelen,
Toprağa gömülmüş bir tohumdu sevdamız,
İlkbaharı bekleyen,
Üzeri karlarla örtülü,
Kar eriyip sızacak topraktan tenime,
Güneş gösterecek yüzünü mor dağların üzerinden,
Isınacak buz tutmuş yüreğim,
Hasretin kabuğu çatlayacak,
Müebbete mahkum edilmiş duygularım fışkıracak,
Yarıp toprağı uzanacak gökyüzüne ellerim,
Tutacağım ışığı inadına çaresizliklerin...

***

Kızgınlık mı?
Kırgınlık mı?
Hissettiğim,
Yoksa kontrol edemediğin duygularınla yönlendirildiğin yazgı mı?
Dayatılan mecburiyetler mi aşamadığın,
Kambur gibi ruhunda taşıtılan çaresizlik,
Ve korku !
Dayatılan tabular,
Her başını kaldırdığında mahrum bırakıldığın mavilik...

***

Sürüklenirken yaşam dediğimiz bu zaman karmaşasında,
İçindeyken hiç sevmediğimiz a'nı,
Geçince özlediğimiz geçen zamanı,
Uzaklardan gelen bir kuş cıvıltısı gibi,
Gelen aratırken geçeni,
Bu manasızlık içinde bulsan kendini,
Seni sen olmaktan çıkaranlara inat,
İşte ben ordayım,
Tut elimi...

***

Ve ben sendeyim,
Senden bile habersiz,
Harabe olmuş yürekler onarmaktan bitkin,
Dün geçti,
Bugün erkenmişcesine,
Yaktım köprüleri senin ülkendeyim,
Ya benimsin ya da yüreğine gömüleceğim...

***

Kalbini dinle belki haykırıyordur bir parça umut,
Aşkın lisanını hatırla, ayrılığın aksanını unut,
Suskunluğunun arkasına saklanmış bulutlar,
Kar olup yağarken gecelerime,
Ocağın son günü,
Şubatın arefesinde,
Gözlerinle başlayıp bitiremediğim şiirler gibi,
Şafağı bekleyişim...