Çaresizim Şiiri - Mehmet Çiçek

Çaresizim.
Denizin sert dalgalarına sıkışan,
Kayığımda yol almaya çalışan,
Rüzgârın zalim ellerine bakan,
Ben…

Çaresizim.
Gölgelerin oynadığı oyunun,
Sinsice yüreğimin zaafından
Koparılan parçası; güneşin
Bedenimi yakan ateşi…

Çaresizim.
Yıldızların hasta bakışlarında,
Semanın yaralanan kalbinde,
Ufacık bir sevgiyi bekleyen,
Bir sigaranın ısısı gibi,
Yavaş yavaş
Vücudumun donan yerinde,
Titreyen atışlarımın,
Anlamsız ezgilerinde ki, ben…

Çaresizim.
Ellerimin kuruyan güllerinde,
Sönen aşkın, eriyen tohumları;
Toprağa karışan anılarım…

Çaresizim.
Dallarda sarkan meyvelerin,
Serpilen umutlarındaki
Saklı cennetin,
Körelen ruhu,
Veda’nın, yaklaşan sesi…

Çaresizim.
Kararan ufkumun kıyısında
Kapanan kirpiklerimin,
Her teline yağan karın,
Şakaklarıma kadar
Hissettirdiği soğuğu,
Bedenimin en zayıf anı…

Çaresizim.
Kaderimin gömülen çilesi,
Kara toprağın kabrinde,
Sızlayan ruhumun,
Ecelinden sonra esen azabı…
Defnedilen her şeyin,
Son bulması gereken yerde,
Zihnime okunan hayatımın,
Gözlerime birer birer damlayan,
Hasretin kavurucu çölü…