Çaresiz Şiiri - Ali Gül 2

Aldım kalemimi elime,
Söyledim dilimin döndüğünce.

Küçük şair söyler sözü,
Yaş doluydu iki gözü.

Olmamıştı bu kadar çaresiz,
Kalmamıştı bu kadar sevgisiz.

Küsmüştü sanki, hayata,
Bırakmıştı her şeyi bir yana.

Artık her şey boştu gözünde,
Kalmamıştı bir ümit belirtisi bile.

Kaybolup yok olmak istiyor gibiydi,
Sevgi kapıları kapanmış kilitlenmişti.

Yürürken kaldırımlarda çaresiz,
Bir oydu dertli, herkes dertsiz.

Kahrediyordu çaresiz oluşu onu,
Yüzünden okunuyordu üzüntülü olduğu.

Gelmiyordu aklına hiçbir çare,
Dolaşıyordu orada, burada avare avare.

İyice bıkmıştı çaresizlikten,
Hiçbir şey gelmiyordu elinden.

Artık ne yapacağına karar veremiyordu,
Bütün her şey kördüğüm olmuştu.

Kapanmıştı tüm ümit kapıları,
Başlamıştı tüm çaresizlik acıları.

Sanki yaşayan bir ölü gibiydi,
Yürüyen kendisi değil, Sanki hayaliydi.

(05.10.1990) Kastamonu