Çaresiz Şiiri - Adil Lida

Keder doluyum.
İçimdeki sıkıntı gözlerimden taşmadıkça rahatlayacağım da yok.
Gömüldüğüm bu yerden, beni bunun da çıkarmayacağını biliyorum ya...

Ne zor şeymiş sevgiliyi özlemek.
Hem de hayırsız bir sevgiliyi.
Bilekleri kesik çaresiz bir insan gibi, mezar taşı bekleyenlerin umutsuzluğuyla doluyum. Damarımdan kan taşmadıkça rahatlayacağım da yok.

Kış gelmeli, dağlara kar yağmalı, ince bir rüzgâr her yerden sızmalı;
Üşümeli, üşümeliyim ki yaşadığımı hissetmeliyim; öyle uyuşuğum.
Kafam karıncalanıyor.
Aynısı bileğimde de var.
Çaresizim, bütün vücudum karıncalanıyor.
Bu ruh bu bedenden taşmadıkça rahatlayacağım da yok.