Çaresiz Şiiri - Burhan Çetin

güneş yetmiyor günümü aydınlatmaya
güneşim lanetlenmiş okyanuslarda şimdi
yani orda boğulmuş
karanlıkta düştüm yalnızlığın pençesine
yalnızlığıma gözyaşları döküyorum durmadan
yalnızlığımı gözyaşlarım çürütebilir mi bu kiş?

koynuma aldığım yaşama ölü toprağı serpilmiş
süpürüp rüzgara savurmalı diyorum
el atıyorum gayretle,
ellerim tutsak,ellerim kimliksiz

görüntüsü yok iç çekişlerimin
kameralar kareleri çekmeye aciz
soluksuz haykırıyorum
avazım boşlukta bitiyor
çığlıklar çare olabilir mi kurtuluşuma?
çığlıklarıma çığ düşmüş,çığlıklarım çaresiz...