Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Mevsim baharsa gittiğin yerde
Saçlarını kaptırmışsan rüzgara
Ellerini açmış duadaysan
Düşlerine girmişse yalnızlığım
Belli ki pişmansın benim gibi
Diziliyorsa boğazına lokmalar
Çaresiz ya sen geleceksin bana
Yada bekleyerek can vereceğim
********
Sayın Hocam ,
Yüreğinizi kutlarım Sevgilerimle
tebrikler abim anlamlı bir şiir olmuş saygılar..
Sen gelseydin nefesim olurdun....
Mevsim baharsa gittiğin yerde
Saçlarını kaptırmışsan rüzgara
Ellerini açmış duadaysan
Düşlerine girmişse yalnızlığım
Belli ki pişmansın benim gibi
Diziliyorsa boğazına lokmalar
Çaresiz ya sen geleceksin bana
Yada bekleyerek can vereceğim
Bu şiirin kurgu olduğuna inanıyorum ama, neden hep şiirlerde giden bekleniyor anlamıyorum.
Nezdinizde şairlere diyorum ki; Ey şairler; biraz da 'Ben geleceğim.' diye yazsanız nasıl olur?
Okurlar daha mutlu olmaz mı? Kendimi profesyonel şair görmediğim için ben yazıyorum.
Tebrikler kaleminize.
Yüreğinizin güzelliğini satırlara nakşetmişsiniz. Yüreğiniz sağolsun. Selam, saygı ve sevgiler...
Sis tuttu Mersin Garı'nı yokluğunda
Çay bahçelerinde eridi umut
Mükemmelsiniz üstadım.Bu iki dize sanki şiiri anlatıyor bana.Öylesine anlamlı ve anlatımı mükemmel tüm dizeler.Gönülden kutluyorum.Tam puan ve de saygılar sunuyorum.........halilşakir
Çaresiz ya sen geleceksin bana
Yada bekleyerek can vereceğim
Müthiş etkileyici bir şiirdi üstadım... Sevgili yoksa, hiç bir şeyin kıymeti de yoktur... Ne ağız tadı kalır, ne de yaşama sevinci... Duygu yüklüydü. Ben, okuduğum tüm şiirlerinizi antoloji listeme alıyorum. Bu yüzden ayrıca belirtmeyeceğim burada... saygılarımla.
Adı herne olursa olsun eser harika kutlarım sizi duyarlı yüreğinizi saygıyla
Dizelerindeki anlam ve derin duygu ile beraber o kadar güzel bir anlatım ki bir daha okudu. okudum.
Sis tuttu Mersin Garı'nı yokluğunda
çay bahçelerinde eridi umut
Gelmez oldu sen gideli beş onbeş treni
Ellerini yıkadığın çeşmeler kurudu
Eskisi gibi miyavlamıyor Boncuk (*)
Tadı kalmadı mevsimlerin
Öyle içten ağlamıyor komşu çocuğu
Çok hoş. hayvan sever oluşunuzu ve şiirinizi kutluyorum. Sevgi ve saygılarımla .
Bu şiir ile ilgili 50 tane yorum bulunmakta