Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anlamlı duygu dolu bir çalışma kutluyorum tebrikler Nafi hocam. tam p.10
emeğine yüreğine sağlık duygulu anlamlı sade bir anlatımla usatca yazılmışbir şiir okudum yazan kalemi kutluyorum
Sis tuttu Mersin Garı'nı yokluğunda
Çay bahçelerinde eridi umut
Gelmez oldu sen gideli beş onbeş treni
Ellerini yıkadığın çeşmeler kurudu
Eskisi gibi miyavlamıyor Boncuk (*)
Tadı kalmadı mevsimlerin
Öyle içten ağlamıyor komşu çocuğu
''MERSİN GAR'I ''... Ankara,İzmir,Antalya hangi şehirde buluşan sevdalar olursa olsun,okurken herkesin kendinden çok şey bulabilecegi türden bir anlatım... Tebrikler sayın Çelik
Kavuşmak kader mi diyorsun şair, burada olmazsa öbür tarafta, öyle mi?.. Kutluyorum Keyif alarak okudum. Tam puan.
okudum ne güzel sözler sıralanmış geçişlerde hiç tökezime yok harika usta kalemden ustaca hazırlamış paylaşım diye buna denir şiiri ve değeri şairi kutlarım benden tam puan yüreğine
Değerli üstadım çok güzel bir çalışma kutlarım Soruyorum aşk olmasaydı, gurbet olmasaydı ızdıraplar çıleler olmasaydı hayatımızda biz şairler neyi dile getirecektik Bizler gönül tercumanı değilmiyiz
...Mevsim baharsa gittiğin yerde
Saçlarını kaptırmışsan rüzgara
Ellerini açmış duadaysan
Düşlerine girmişse yalnızlığım
Belli ki pişmansın benim gibi...
Ustam, size şiir yazmak yakışıyor. Her zaman şiirle kalmanız dileğiyle, selamlar.
-Hamza Çelik-
Forum yazılarınızı da okudum beğenerek ,takdirle ve gıptayla, kutluyorum bilgeliğinizi gani gönlünüze sağlık şiirle güzelliklerle selamlar...
Bu ne güzel bir eko-şiir olmuş, bu kadar doğal, estetik, yalın...
Yalın kalabilmek ne güzel bir erdemdir..bunu bu günlerde daha iyi anlıyor insan..
Seçkin kişiliğiniz önünde saygıyla eğiliyorum..
‘Çay bahçelerinde eriyen umut’
Güneşe küsmesi çiçeklerin...
Hele
‘Öyle içten ağlamıyor komşu çocuğu’
Unuttuğum tadlarmış..şairine selam olsun..
Sen gelseydin gökyüzü ağlamazdı
Denizler çekilmezdi
Çiçekler küsmezdi güneşe
Sen gelseydin ak aydınlığında yıkanırdı huzur
Tualimdeki renkler donmazdı
Mavi boncuklar dizilirdi saçaklara
Kahır olmazdı dizelerimde
Harika dizelere tebrikler. Duygu yüklü sevgi dolu şiirinize benden 10 puan efendim. Yüreğinize ve kaleminize sağlık. Saygılar.
Bu şiir ile ilgili 50 tane yorum bulunmakta