Çarem Şiiri - Bilal Karaman

Sen uzağa gittikçe
Ben küçülüyorum
Ne şarkılara eşlik edebiliyorum
Ne de rüzgârlar güzel esiyor
Tadı kaçıyor hayatın
Düşlerim öksüzleşiyor
Sanırsın, yetim kalıyorum

Gözlerimin dalıp gittiği yerlere
Hüzünden perdeler iniyor
Anıları tekrar tekrar ezber ediyorum

Güneşin batışını seyretmek anlamsız geliyor
O tepeden perişan iniyorum

Göçe kalkan turnaların kanatlarına
Dar vakitte salâvatlı selamlar yetiştiriyor
Sen kokan odamı doyumsuzca nefesliyorum

Uykular asılıyor tavana
Geceler mayınlanıyor
Yatağım tiken, yastığım taş kesiliyor

Kendimi zifiri sokaklara atıyorum

Ellerim ceplerimde
Dilimde dünden kalma bir ıslık
Islak kaldırımlarda sarhoş ayaklarım
Gölgemle mezeleniyor
Aklımı yitirecek oluyorum

Hayalinde olmasa
Çaresiz kalıyorum